[52ar]

Nullum obiectum dilectionis citra Deum est ipsius voluntatis[1] sufficienter determinativum et[2] appetitus sui quietativum. Tum quia ordinatur in aliud bonum cognitum presentatum vel presentabile voluntati tamquam appetibilius possibile voluntati, tum quia non includit aliqualiter omne bonum. Et cum bonum in universali sit obiectum voluntatis non satiatur nisi in omni bono desiderabili seu in bono quod emminenter seu virtualiter continet in se omne bonum. Unde ultimate quiescere non solum consistit in tanto diligere vel delectari, sed cum hoc apparet quod obiectum habeat se in ratione finis ultimi respectu illius potentie totam naturalem eius tendentiam terminantis.

Ex quo sequitur quod ad satietatem voluntatis humane, que capax est ultimi finis, non sufficit quantacumque dilectio vel delectatio nisi talis dilectionis obiectum sit ultimus finis cui voluntas propter se ultimate inheret omni miseria exclusa. Et ratio est quia ubicumque est vera satietas etc.

Nota quod penes aliud attenditur intensio actus, verbi gratia dilectionis respectu alicuius obiecti et penes aliud appreciatio illius obiecti qua potentia ipsum per talem actum appreciatur, quante enim intellectus iudicat aliquid esse bonum tante voluntas se conformans illi iudicio appreciatur ipsum seu diligit ipsum appreciative. Quanto autem aliquod obiectum vel eius appreciatio sub ratione boni magis distincte actualiter movet voluntatem et quanto cum hoc ipsa voluntas magis disposita per habitus et alias dispositiones et remotiones impedimentorum plus conatur ad dilgendum tale bonum sic distincte per intellectum presentatum tanto intensior consurgit actus diligendi, quamvis ex hoc non intendatur appreciatio obiecti.

Ex quo patet quod quantitas appreciationis sufficienter etc. Quere in sexterno.

Magister Henricus de Oeta

Nota quod unico actu quis utitur creatura et fruitur Deo.

Henricus de Hassia. In creaturis reperiuntur solum tres modi unionum quarum qualibet natum est fieri per se unum. Declaratur, quia reperitur unio partium essentialium, partium gradualium, et partium integralium, seu quantitativarum, et dico notanter in creaturis propter unionem ydeptificativam trium divinarum personarum in una essentia. Nulla autem species aliarum unionum preter istas quattuor natum est per se unum resultare, quia nec per unionem accidentis ad subiectum secundum communem philosophiam, nec per contiguam, nec per ypostaticam unionem, nec per rerum diversarum penetrationem etc. Henricus de Hassia.

Quando terminus communis invenitur absoute seu sine determinatione positus sumitur pro eius significato potissimo vel principalissimo, sicut wulgatus habet philosophorum usus Henricus de Hassia

Volo sumere pro virgine. Ratio quia quando terminus etc.